حلالم کن - ژیلا بدیهیان

     در بهمن ماه سال 1360 ، حاج همت به همراه حاج احمد متوسلیان و تعدادی دیگر از بچه های سپاه پاوه و مریوان به جنوب رفتند. یک هفته بعد هم ، برای من پیغام فرستاد که وسایلم را جمع کنم و برای رفتن به جنوب آماده شوم. به دزفول رفتم و بعد از این که چند روز در خانه ی یکی از دوستان حاجی سکونت داشتیم ، به طبقه دوم یک ساختمان که دو اتاق داشت رفتیم و با اسباب و اثاثیه مختصری که همراهم برده بودم ، در آنجا ساکن شدیم.

     حاجی اغلب دیر وقت به خانه می آمد. از آن طرف هم صبح خیلی زود از خانه بیرون می رفت و تقریبا تمام روز تنها بودم.

     یک بار ، سه شب بود که به خانه نیامده بود. شهر خیلی ساکت و آرام بود. کوچه ها و خیابان های شهر هم در تاریکی مطلق فرو رفته بود. تنها نشسته بودم زیر نور چراغ گردسوز و کتاب می خواندم. ناگهان صدای در آمد. ساعت را نگاه کردم یک ونیم صبح بود. از جا بلند شدم و رفتم در را باز کردم. حاجی پشت در بود ، آن هم با چه وضعی ، سر وصورت و لباسش گل خالی بود. چهره اش هم خیلی خسته بود و نشان می داد که چند شب است که نخوابیده. داخل شد و گفت : "شرمنده ام! حلالم کن. یکی دو هفته است که تو رو آوردم اینجا ، اون هم با این وضعی که اینجا داره ، حالا هم بعد از چند شب با این قیافه اومدم خونه." سپس یک راست به حمام رفت یادم هست آن شب آب گرم نداشتیم و او مجبور شد با آب سرد دوش بگیرد.

     تمام این سختی ها و دوری ها را به عشق حاجی تحمل می کردم و کمی و کاستی برایم هیچ اهمیتی نداشت. فقط دوست داشتم با او باشم.

برگرفته از کتاب برای خدا مخلص بودن به کوشش علی اکبری