تسلیت

این ایام سوگواری را به تمام مسلمان و شیعیان جهان تسلیت عرض می نماییم.

حلالم کن - ژیلا بدیهیان

     در بهمن ماه سال 1360 ، حاج همت به همراه حاج احمد متوسلیان و تعدادی دیگر از بچه های سپاه پاوه و مریوان به جنوب رفتند. یک هفته بعد هم ، برای من پیغام فرستاد که وسایلم را جمع کنم و برای رفتن به جنوب آماده شوم. به دزفول رفتم و بعد از این که چند روز در خانه ی یکی از دوستان حاجی سکونت داشتیم ، به طبقه دوم یک ساختمان که دو اتاق داشت رفتیم و با اسباب و اثاثیه مختصری که همراهم برده بودم ، در آنجا ساکن شدیم.

     حاجی اغلب دیر وقت به خانه می آمد. از آن طرف هم صبح خیلی زود از خانه بیرون می رفت و تقریبا تمام روز تنها بودم.

     یک بار ، سه شب بود که به خانه نیامده بود. شهر خیلی ساکت و آرام بود. کوچه ها و خیابان های شهر هم در تاریکی مطلق فرو رفته بود. تنها نشسته بودم زیر نور چراغ گردسوز و کتاب می خواندم. ناگهان صدای در آمد. ساعت را نگاه کردم یک ونیم صبح بود. از جا بلند شدم و رفتم در را باز کردم. حاجی پشت در بود ، آن هم با چه وضعی ، سر وصورت و لباسش گل خالی بود. چهره اش هم خیلی خسته بود و نشان می داد که چند شب است که نخوابیده. داخل شد و گفت : "شرمنده ام! حلالم کن. یکی دو هفته است که تو رو آوردم اینجا ، اون هم با این وضعی که اینجا داره ، حالا هم بعد از چند شب با این قیافه اومدم خونه." سپس یک راست به حمام رفت یادم هست آن شب آب گرم نداشتیم و او مجبور شد با آب سرد دوش بگیرد.

     تمام این سختی ها و دوری ها را به عشق حاجی تحمل می کردم و کمی و کاستی برایم هیچ اهمیتی نداشت. فقط دوست داشتم با او باشم.

برگرفته از کتاب برای خدا مخلص بودن به کوشش علی اکبری

مگه می ترسی؟ - ابراهیم سنجری

     عملیات والفجر³ بود. حاجی می خواست از خط بازدید کند ، می گفت : "باید خودم از نزدیک در جریان عملیات قرار بگیرم تا بتونم وضعیت رو بتر کنترل وهدایت کنم."

     به طرف خط در حال حرکت بودیم. همین طور که می رفتیم ، یک هواپیمای عراقی بالای سرمان ظاهر شد. مانده بودم چه کنم ، دستپاچه شده بودم. هواپیما بدجوری بالای سرما ویراژ می داد. در این حین ، چشمم به سنگ بزرگی که کنار جاده بود ، افتاد. سریع زدم روی ترمز تا برویم و آن سنگ را پناه خود قرار دهیم ، حاجی پرسید : "چرا وایستادی؟" گفتم : "مگه هواپیما رو نمی بینی حاجی؟ عراقیه!" گفت : "خُب باشه ، مگه می ترسی؟" گفتم : "الانه که ما رو بزنه ، خیلی پایین پرواز می کنه." با همان آرامش قبلی اش گفت : "لا حول و لا قوّة الّا با الله ، به حرکتت ادامه بده." مجبور بودم که اطاعت کنم.

     هواپیما شروع کرد به تیر اندازی ، چند تیر هم به عقب وانت خورد و آن را سوراخ کرد. نگاهی به حاجی انداختم ، دیدم آرام و بی خیال نشسته و هیچ استرسی در چهره اش مشاهده نمی شود. من هم از آن اتکا به خدای بسیار زیادی که داشت ، روحیه گرفتم و به راهم ادامه دادم.

برگرفته از کتاب برای خدا مخلص بودن به کوشش علی اکبری

برخورد قاطع - نصرت الله اکبری

     به فرمانده گردان ها خیلی اهمیت می داد ، اما اگر هم کم کاری می شد ، با آنها برخورد می کرد. می گفت : "شماها توی عملیات چشم های من و نماینده ی من هستین. یعنی اگر دیدین چیزی شده و راهی نیست ، باید سریع تصمیم بگیرین."

     در بررسی عدم موفقیت عملیات والفجر ¹ ، مشخص شد که بعد از گذشتن از جاده آسفالت ، فرمانده ی گردانی که آن طرف جاده بود ، وضعیت را برای او نگفته و در نتیجه موفقیتی حاصل نشده است.

     به فرمانده گردان گفت : "چرا به من نگفتی؟" از شدت ناراحتی و عصبانیت چشم هایش قرمزشده بود ، داد میزد و می گفت : "تو مگه فرمانده گردان من نبودی ؟" فرمانده گردان گفت : "ارتباط قطع شده بود و بی سیم کار نمی کرد. تقصیر من نبود." حاجی گفت : "معاونت رو می فرستادی. اصلا خودت می اومدی و می گفتی که جاده آسفالت رو رد کردین ، تا من بتونم یه کاری بکنم و بدونم که که چه خاکی به سرم بریزم."

     در عملیات خیبر هم یکی از فرمانده گردان ها را توجیه کرد و گفت : "باید با قدرت بری و کار رو تموم کنی. دلم می خواد رو سفیدم کنی." تمام امکانات را هم به او داد ، اما او نتوانست موفق عمل کند. بی سیم زد و گفت : "حاجی ، نمی شه." حاج همت سرش داد زد و گفت : "نمی شه نداریم ، باید بشه. تا اونجا رو نگرفتی ، عقب نمی آیی ها."

     روز بعد ، برگشت. حاجی به او گفت : "چرا برگشتی؟" فرمانده گردان گفت : "نشد که نشد. هر کاری کردم نتونستم." حاج همت خیلی قاطع با او برخورد کرد و گفت : "از اولش هم اشتباه کردم که تو رو فرستادم. تو لیاقت فرمانده گردانی رو نداری. از  همین الان پستت رو تحویل میدی به یکی دیگه"

برگرفته از کتاب برای خدا مخلص بودن به کوشش علی اکبری