موش های فاضلاب

     بچه های سپاه کلافه شده بودند آن ها به رغم کنترل دقیق تمامی مبادی ورودی و خروجی مریوان ، باز هم هر شب در بعضی مناطق صدای رگبار مسلسل های سبک و انفجار نارنجک را می شنیدند.

یک روز حاج احمد سراغم آمد و گفت :

- این مطلبی رو که می گم به هیچ کس نباید بروز بدی. برو داخل کانال فاضلاب شهرو مین گذاری کن.

- آخه چرا اون جا؟

- ضد انقلاب از این طریق وارد شهر می شه.

- من سه شب رفتم و کنترل کردم. دیده ام که از این مسیر می آن و می رن. حالا هم با من جرّ و بحث نکن. دستورو که می دونی؟ چیزی هم به کسی نگو تا موش های فاضلاب (نیروی های ضد انقلاب) نتیجه قایم باشک بازی هاشونو ببینن.

     من رفتم و ماموریت را انجام دادم و داخل کانال را تله گذاری کردم ، یکی دو شب بعد ، انفجار مهیبی در کانال فاضلاب به وقوع پیوست. صبح روز بعد که برای وارسی محل رفتیم ، دیدیم حدس حاج احمد درست بوده. دیواره کانال از خون رنگی شده بود ، اما مشخص بود که اجساد را با خودشان کشیده و برده بودند. دیگر هم خبری از موش های فاضلاب نشد که نشد.

این جوری فایده نداره

     نیم ساعتی از بازگشتم از مرخصی نگذشته بود و در غذا خوری بیمارستان مشغول خوردن نهار بودم که برادر ممقاتی سراغم آمد و گفت : "بلند شو! برو توی بخش ، برادر احمد با تو کار داره" رفتم داخل بخش ، دیدم عصبانی منتظر من ایستاده.

     تا مرا دید ، پرسید : "کجا بودی؟" گفتم : "داشتم ناهار میخوردم." دست انداخت زیر یقه ام را گرفت و کشان کشان مرا با خودش برد. خیلی عصبانی بود. رسیدیم بالای تخت یکی ازبسیجی ها. به دست های بسیجی اشاره کرد و از من پرسید : "روی این دست چیه ؟" باندهای دست او حسابی سرخ شده بود ، گفتم : "خون!" بعد شروع کرد از او سوال کردن. آن بسیجی می گفت : "من یه هفته اس اینجام ، منو روی همین تخت به حال خودم گذاشتن. طی این مدت چند بار گفتم که دست های خونی منو بشورین ، اما کسی که به حرفم گوش نداد و من با همین دست هام غذا میخوردم ... "